zondag 24 september 2017

The owls are not what they seem


Ik heb niets met de jaren negentig. Er is nauwelijks iets van dit tijdvak bij me blijven hangen, een heel decennium door mijn vingers geglipt. Met één grote uitzondering: Twin Peaks.

Net als velen met mij was ik in 1991 geheel in de ban van deze mysterieuze, baanbrekende televisieserie van David Lynch. Toen de plot in de loop van de tweede serie steeds gekker werd haakten veel kijkers af, maar mij kon het niet bizar genoeg zijn.

Elke aflevering, opgenomen met mijn oude videorecorder (een bovenlader), bekeek ik twee keer om hem daarna te analyseren en te bespreken met mijn toenmalige collega R. De moord op Laura Palmer had ik al in een vroeg stadium "opgelost". Het was een fijn toeval om een hardcore fan in de directe omgeving te hebben, want het was nog ruim voor de social media en alle internetmogelijkheden van nu. In VN stond elke week een voor/nabeschouwing en dat was het dan.


Onder het werk draaiden wij de soundtrack van de serie, stroopzoete, soms dreigende muziek van Angelo Badalamenti. Niet iedereen kon dat waarderen. Ik kreeg een grappige fictieve reisgids voor het dorpje Twin Peaks kado en kocht zelf Peaks Experience; Vademecum, een bundel serieuze essay-achtige stukken. Het boek had een leuke gimmick: de kaft rook naar Douglasspar, de boomsoort uit de wouden rond Twin Peaks.


Nu is de serie terug, na vijfentwintig jaar (zoals al gesuggereerd werd in de laatste aflevering van 1991). Ik heb dit hele derde seizoen nog tegoed. Wat zal ik er van vinden? Tenslotte ben ik zelf ook vijfentwintig jaar verder...