Deze maand verscheen in Engeland een vertaling van
De avonden van Gerard Reve. Ik vraag me af wie daar nu nog op zat te wachten. Hoewel het boek in Nederland nog steeds als meesterwerk wordt bejubeld, lijkt het inmiddels toch vooral een verplicht nummer te zijn geworden op de leeslijst van middelbare scholieren, van wie ik mij niet kan voorstellen dat het nog op enige wijze aansluit op hun hedendaagse belevingswereld. Het taalgebruik, de kleinburgerlijke kneuterigheid en bekrompenheid, de sfeer van het Nederland van 1947, door de toen jeugdige Gerard Reve (24) in zijn 'wintervertelling' vol ironie beschreven, staat wel heel ver af van de gamende en internettende jongeren van nu. De generatie die deze tijdgeest nog wel zal (her)kennen dunt langzaam uit. Net als veel andere overleden schrijvers wordt Reve niet meer gelezen.
Des te opmerkelijker dus, deze
The Evenings, bijna 70 jaar na de oorspronkelijke uitgave. In The Guardian verscheen een
ronkend stukje waarin het boek een "dark masterpiece" wordt genoemd en Reve zelfs een "literary titan", vergelijkbaar met Albert Camus. Door een editor van Pushkin Press (de uitgever), maar toch. Daarnaast werd het voorwoord bij deze vertaling verzorgd door Herman Koch, op dit moment Neerlands meest succesvolle bestselling auteur in het buitenland. Hij vergelijkt
The Evenings met Kerouacs
On the Road en Salingers
The Catcher in the Rye. Ik hoop dat dit alles niet averechts zal gaan werken, de Engelse verwachtingen worden hier wel erg flink opgeschroefd. Als deze "Dutch best novel of all time" nu toch tegenvalt zal dat waarschijnlijk geen reclame zijn voor de rest.
